Η Ρομαντική απόδοση αυταξίας στη φύση και ο επαναπροσδιορισμός των αντιλήψεων για τον πολιτισμό

Abstract

Η ανάδυση του Ρομαντισμού συνδέεται με τη μεταβολή των απόψεων των Δυτικών κοινωνιών για τη φύση και τον πολιτισμό και συνακόλουθα για το τοπίο. Η φύση υποδεικνύεται πλέον ως συνθήκη που υπερβαίνει τα ανθρώπινα μεγέθη, επιβάλλοντας τον σεβασμό στην "υψηλή" της ποιότητα, υποβαθμίζοντας την κεντρική θέσμιση των πολιτιστικών πραγμάτων, στρέφοντας το ενδιαφέρον στην αποκεντρωμένη "κουλτούρα", τον λαικό πολιτισμό, την παράδοση - σε πολιτισμικές συνθήκες οι οποίες εκφύονται από το γηγενές τοπίο. Αυτή η στροφή στην υψηλή σημασία των φυσικών πραγμάτων και στην κεντρική αξία του πρωτογενούς, μη διαμορφωμένου ή αγροτικού τοπίου, συνδέεται με ανάλογες τάσεις της ζωγραφικής τοπιογραφίας, όπως και με την τάση της κηποτεχνίας και της αρχιτεκτονικής τοπίου για διαμορφώσεις περιορισμένης παρέμβασης. Αλλά συνδέεται επιπλέον με το ενδιαφέρον των αναπτυγμένων κοινωνιών για τη διείσδυση φυσικών στοιχείων στο εσωτερικό των μεγαλουπόλεων και τη διαμόρφωση αστικών πάρκων και 'πράσινων' αστικών δικτύων.